Teatr aktywnego widza

Dobre słowo, dobra zabawa, dobry humor - taki koktajl na dzień dobry otrzymają dzieci, które odwiedzą Scenę Wspólną, żeby skosztować "Karmelka". Letniej premiery przygotowanej przez Centrum Sztuki Dziecka nie uda się tak po prostu obejrzeć, trzeba jej popróbować. Nie jest to tradycyjny spektakl, lecz spotkanie ze sztuką, w którym każdy uczestnik ma swoją rolę. Aby wspólnie stworzyć wydarzenie idealne, wystarczy przestrzegać jednej zasady - dać od siebie coś dobrego.

Marta Guśniowska napisała lekką, wesołą sztukę o Karmelku - piesku z wiejskiej zagrody, który próbuje odkryć, jaki jest jego największy atut i podzielić się nim. Nie schowała jej do szuflady, lecz wysłała na 28. Konkurs na Sztukę Teatralną dla Dzieci i Młodzieży. Centrum Sztuki Dziecka przyznało autorce nagrodę, a odbiorcom podarowało bajkę w postaci tekstu wydrukowanego w 42. zeszycie Nowych Sztuk dla Dzieci i Młodzieży oraz wreszcie realizacji teatralnej.

Scena Wspólna udostępniła funkcjonalną przestrzeń, aby reżyser Bartosz Kurowski mógł w pełni zrealizować pomysł na teatr aktywnego widza. Jeszcze zanim zacznie się właściwa akcja bajki dzieci zasiadają w foyer i dyskutują z artystami o sztuce. Rysują dobre rzeczy, żeby uzupełnić scenografię spektaklu o ilustracje. Natomiast na przestronnej widowni małolaty, zachęcone w poszczególnych sekwencjach do aktywności ruchowej, obracają się, poruszają, gestykulują.

Pracownia Teatru Animacji wykonała piękne lalki. Korpusy zwierząt symbolicznie zostały wyrażone formami ze skrawków tkanin. Krowi ogon przypomina długi szal z frędzlami na jednym końcu, ciało Owcy to ekstrawaganckie ponczo, a skrzydło Kury postrzępiona rękawica. Świetnie sprawdził się chwyt przyzwyczajenia widza do abstrakcyjnych sylwetek i następnie, ku zaskoczeniu, dołożenia w kolejnych scenach realistycznych łbów. Wśród białych, niespotykanych form wyróżnia się złocistobrązowa, klasyczna lalka pieska. Widok kundelka spuszczającego uszy rozczula, ale nie przyćmiewa pozostałych zwierząt. Udaje się to dzięki wspaniałej, sugestywnej animacji artystów poznańskiej sceny lalkowej. Marcin Ryl-Krystianowski na krok nie odstępuje Karmelka. Elżbieta Węgrzyn i Marek Cyris kreują kilka postaci. Wykonując ruchy o odmiennej elastyczności i dynamice sprawiają, że bohaterowie nabierają indywidulanych cech. Elżbieta Węgrzyn nieśpiesznie, z odrobiną nonszalancji macha ogonem flegmatycznej, przemądrzałej Krowy. Dynamicznie trzepie skrzydłem uszczypliwej Kury. Marek Cyris energicznym przemieszczaniem się z nastroszonym ogonem po scenie przedstawia Koguta choleryka.

Ta para wykazuje się jeszcze wybitnymi umiejętnościami aktorskimi i performerskimi. Artysta w żywym planie gra rozsądnego Gospodarza. Obydwoje chwilami są narratorami opowieści, a momentami inicjatorami zabaw z dziećmi. Mali uczestnicy błyskawicznie podążają za ich działaniami i wciągają się w zagadki słowno-ruchowe.

Psotnej atmosferze sprzyjają rymowane teksty, psie figle, ładna warstwa plastyczna, swobodne interakcje. Muzyka zespołu oho!koko pomaga utrzymać dobry smak sztuki, nie przesłodzić. Do melodii oraz słów twórcy podeszli z wyczuciem i odwagą, wbrew tendencjom panującym w teatrach dla dzieci. Alicja Kruk, autorka tekstów piosenek, nie zabrnęła w historyjki o rozkosznych kotkach, świnkach czy źrebaczkach. Tego by było za wiele jak na maleńką zagródkę. Zastąpiła je emocjami i pozytywną energią. Muzyka choć różni się stylistycznie od pozostałych elementów prezentacji, dobrze się z nimi łączy. Tworzy interesującą przestrzeń do wprowadzenia kolejnych postaci. Jest wystarczająco autonomiczna, żeby sprawić przyjemność słuchaczowi - to świetny materiał na epkę (Centrum Sztuki Dziecka jeszcze nigdy takiej nie wydało).

A co dobrego dają od siebie młodzi uczestnicy wydarzenia? Jeden z nich rysuje ogromne, żółte słońce, nad którym zaduma się Karmelek. Inny gra delikatną melodię dzwonkiem. Kolejny przypomina Gospodarzowi o zasadzonej cebuli. Zbiera się tego dobra sporo, a będzie jeszcze więcej.